Z wielkim smutkiem zawiadamiamy o śmierci Juliana Bojanowskiego – pilota doświadczalnego Instytutu Lotnictwa, współzałożyciela Sekcji Lotniczej Politechniki Krakowskiej w 1945 roku. Zmarł w wieku 92 lat. Msza święta żałobna przy Zmarłym odprawiona zostanie w czwartek, dnia 28 sierpnia 2014 roku o godzinie 9.00 w kaplicy na Cmentarzu Rakowickim, po czym nastąpi odprowadzenie Zmarłego do grobowca rodzinnego.
Julian Bojanowski urodził się 27 kwietnia 1922 r. w Krakowie w rodzinie nauczycieli Jana i Wandy z domu Cap. W 1939 r. ukończył pierwszą klasę liceum matematyczno-fizycznego w Krakowie. Podczas okupacji liceum zostało zamknięte, więc zapisał się do szkoły technicznej w Krakowie, po ukończeniu której został wywieziony na przymusowe roboty do Niemiec. Po roku udało mu się uciec do Lwowa, gdzie rozpoczął studia na Politechnice Lwowskiej zakamuflowanej pod nazwą „Staatliche Fachkurse für Ukrainer”. Po egzaminach półdyplomowych wrócił w 1945 r. do Krakowa, złożył „zaległy” egzamin dojrzałości i kontynuował studia na Wydziałach Politechnicznych Akademii Górniczej (przekształconych później w Politechnikę Krakowską).
Był współzałożycielem Sekcji Lotniczej Studentów Politechniki w Krakowie. Zabezpieczał poniemiecki sprzęt szybowcowy i został kierownikiem Warsztatów Szybowcowych Sekcji Lotniczej Politechniki w Krakowie. Był współorganizatorem pierwszych po wojnie lotów szybowcowych na wzgórzu w Bodzowie, gdzie w maju sam rozpoczął szkolenie lotnicze. Intensywnie zdobywał kwalifikacje lotnicze. W 1946 r. uzyskał na Żarze kategorię C pilota szybowcowego oraz uprawnienia instruktora szybowcowego i został kierownikiem Ośrodka Szkolenia Szybowcowego w Balicach po Krakowem.
Przeszedł szkolenie w pilotażu samolotów w Ligotce Dolnej w 1946 r. i kontynuował podnoszenie kwalifikacji na Balicach i w Bielsku-Białej. W 1947 r. uzyskał licencję samolotowego pilota turystycznego. W tym samym roku uczestniczył w pierwszych po wojnie Krajowych Zawodach Szybowcowych na szybowcu Ważka (DFS Weihe) i zajął ósme miejsce. W rozgrywanych w 1948 r. I Zawodach Samolotowych Aeroklubu Bielsko-Bialskiego zajął drugie miejsce.
W 1949 roku uzyskał dyplom magistra inżyniera mechanika specjalności lotniczej, jednak nie tylko nie mógł podjąć pracy w lotnictwie, ale został „negatywnie zweryfikowany” i pozbawiony zarówno licencji samolotowej, jak i szybowcowej. Zmuszony był zmienić zawód. Wyjechał na Wybrzeże i podjął studia na trzecim roku Wydziału Budowy Okrętów. Jednocześnie rozpoczął pracę w Stoczni Rybackiej w Gdyni, gdzie wykonywał dokumentację techniczną do budowy szkolnego szkunera dla Państwowego Centrum Wyszkolenia Morskiego (PCWM) i dodatkowo wykładał w PCWM w Gdyni budowę kotłów parowych i silników spalinowych. Następnie podjął pracę inspektora w Państwowym Rejestrze Statków.
W 1951 r. otrzymał propozycję podjęcia pracy w Zakładzie Badań w Locie Instytutu Lotnictwa w Warszawie, ale bez prawa samodzielnego wykonywania lotów. Tu nareszcie mógł rzucić się w wir pracy, która go interesowała. Po pewnym czasie udało się również odwrócić krzywdzącą decyzję o odsunięciu od latania. W 1956 r. uzyskał uprawnienia szybowcowego pilota doświadczalnego I klasy i w ramach prób państwowych latał do 1983 r. na wszystkich budowanych wówczas w Polsce szybowcach.
W dniu 14 kwietnia 1954 r. w Bielsku-Białej zmuszony został do skoku ratowniczego z szybowca Mucha Standard ze znakami SP-1407 w następstwie rozsypania się skrzydeł wskutek flatteru.
W 1955 r. startował jako pasażer ze Sławomirem Makarukiem w II Szybowcowych Mistrzostwach Polski, zajmując na szybowcu dwumiejscowym szóste miejsce. 27 kwietnia 1956 r. w Jeleniej Górze wykonał oblot pierwowzoru szybowca Bocian Z.
W 1962 r. uzyskał Złotą Odznakę Szybowcową. Jednocześnie pełnił szereg funkcji w Zakładzie Badań w Locie Instytutu Lotnictwa, kolejno: kierownika Pracowni Szybowców, kierownika Pracowni Osprzętu, kierownika Pracowni Płatowców, kierownika Zakładu i kierownika Laboratorium Pomiarów. 24 lipca 1973 r. otrzymał tytuł docenta. W tym samym roku uzyskał licencję samolotowego pilota zawodowego II klasy.
W 1977 r. uzyskał uprawnienia instruktora II klasy na motoszybowcach i szkolił w Kętrzynie grupę przyszłych pilotów rolniczych.
W latach 80. XX w. przeprowadził na Węgrzech badania szybowca Goebe.
Zupełnie nowatorską działalnością było przeprowadzenie prób w locie szybowca Bocian Puls z czterema silnikami pulsacyjnymi. Latał też jako operator prób silnika odrzutowego do samolotu Iskra na latającej hamowni – bombowcu Ił-28.
Ogółem wylatał ponad trzy tysiące godzin. Był też wykładowcą na kursach dla kandydatów na pilotów doświadczalnych, członkiem Państwowej Komisji Egzaminacyjnej i członkiem Komisji Badania Wypadków Lotniczych. Pracując w Instytucie Lotnictwa, działał społecznie w Zarządzie Głównym Aeroklubu jako przewodniczący Komisji Technicznej, a następnie przez wiele lat jako przewodniczący Komisji Szybowcowej. Pełnił także obowiązki przewodniczącego Komisji Sędziowskiej na Szybowcowych Mistrzostwach Świata w 1958 r. w Lesznie.
W 1958 r. został wybrany wiceprzewodniczącym Międzynarodowej Komisji Szybowcowej FAI oraz członkiem Zarządu Międzynarodowej Organizacji Naukowo-Technicznej Szybownictwa (O.S.T.I.V.). Wybierany corocznie pełnił te funkcje do 1970 r. Jako członek międzynarodowego jury dla szybowców klasy standard na mistrzostwach świata we Francji, Niemczech, Argentynie i Wielkiej Brytanii, wykonywał badania w locie około osiemnastu szybowców tej klasy.
1 listopada 1986 r. przeszedł na emeryturę. Za swoją działalność został odznaczony:
– Złotym Krzyżem Zasługi (1961),
– Odznaką Zasłużonego Działacza Lotnictwa Sportowego (1966),
– Brązowym Medalem za Zasługi dla Obronności Kraju (1967),
– Dyplomem Paula Tissandiera za wkład w rozwój szybownictwa (1967),
– Odznaką Zasłużonego Pracownika Instytutu Lotnictwa (1971),
– Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1981),
– Srebrnym Medalem za Zasługi dla Obronności Kraju (1986),
– Złotą Odznaką Pilota Doświadczalnego (1992),
– „Błękitnymi Skrzydłami” redakcji „Skrzydlatej Polski” (1994).
Jako członek Warszawskiego Klubu Seniorów Lotnictwa prowadził działania mające na celu rozpowszechnienie uzupełniania nauki pilotażu poprzez stosowanie komputerowych pilotażowo-nawigacyjnych urządzeń treningowych, zwanych popularnie PC-symulatorami.
Notka biograficzna pochodzi z książki Jerzego Jędrzejewskiego pt. „Polscy piloci doświadczalni” wydanej nakładem Wydawnictw Instytutu Lotnictwa w 2014 roku.
